Sevmenin en güzel hali insanın içinden geldiği gibi davrandığı haldir. Şayet kendi kimliğini ortaya koyamıyorsa kişi, sevgi arızalıdır.
Yargılanacağı düşüncesi ile hareket etmeye başlayan insan yalan söylemeye başlar. Sevdiği kişinin sevdiği kişi olmak için çabalar. Ve olmadığı bir karakteri kendinde canlandırır.
Kızmasın küsmesin diye yalanlarla başlayan bir döneme girer. Kaybetme korkusu ile söylemeyeceği yalanları söylemeye, yapmayacağı davranışları yapmaya başlar. Sonrasında kavgalar daha çok şiddetlenir.
Hem karakterini değiştirir hem de yalanlarla ‘yar’ diye adlandırdığını elinde tutmaya çalışır. Güzel bir sözdür ya hani; yalancının mumu yatsıya kadar yanar. Sonuç olarak bütün maskeler sahtelik olunca hepsi düşer.
Ve aslında o olduğu için sevildiği kişi tarafından yalancılık ile suçlanır. Kavgaların dozu artar. Güven ortamı yıkılır. Haliyle ilişki bitme noktasına gelir…
O nedenle ilişkilerimizde yalandan kaçınmak en önemli meziyet olmalıdır. Sizi siz olduğunuz için sevmeyecekse sevginin ne anlamı var ki?
İnsanı yücelten en güzel duygu sevgidir. Bunun ileri boyutu ise aşktır. Aşık insan sevdiğinde kusur aramaz. Sadece sever. Sevmenin nedenini nasılını sorgulamaz. Sadece ama sadece o olduğu için sever.
Hayal olarak kurulan kırmızı panjurlu ev olsa da o ev hayalindekine benzemese de sever. Ben bu sevgi türüne ‘rağmen sevmek’ diyorum. Seni sana rağmen sevmek.
Çok ağır bir sevgi türüdür. Her kalp bu sevgiyi taşıyamaz. Bazı psikologlar aşkı takıntı hastalığı olarak değerlendirse de bence aşk, rağmen sevmektir.
Seveni yorar, üzer, kırar, incitir ama sevmekten vazgeçmez. Dağlara taşlara ağaçlara aşkını yazar. Yetmez her yerden aşkına dair izler keşfeder. Ve aşkı için yaşar.
Sevdiği bu yaşamdan haberdar olmasa da böyledir…
Ama bu sevdada dikkat edilmesi gereken tek şey olduğun kişiden başka kişiye dönüşmemektir. Eğer dönüşürseniz aşkı da sevdayı da kaybedersiniz. Sonra kırmızı ev de kalmaz. Duvarlara ağaçlara banklara yazılan isimler de üşümeye mahkum olur.
Hayalinizdeki kırmızı eve sahip çıkın. Koruyun. Yaşatın.
