Eskiler der ki kalbe, yeşile bakmak, akarsuya anlatmak ve gökyüzünü seyreylemek mutluluk ve huzur verir.
Akarsuyun başında suya dert anlatmak alır götürür bütün kötü düşünceleri. Suyun sesi kulaklarda yankılanırken, dertlerin bir mürekkep gibi akar gider.
Akan suda balık tutmak güzel bir gülüşe sebep olur. O gülüş hep aklınızda kalır. İstersiniz ki aynı gülüşü defalarca yaşayayım.
Yeşil bir vadide yürümek, şarkılar mırıldanmak ve ağaçların çimenlerin rüzgarla dansına uyum sağlamak rahatlatır insanı.
Yeşil ne güzeldir değil mi? Çakır gözler huzurla bakar insana. Etrafınızda çakır gözlü varsa onun yanında kendinizi rahat hissedersiniz.
Ama gökyüzü bir başkadır. Beyaz bulutlardan şekiller çıkarmak… Onların gökyüzünde hızla akışını görmek… Şekillerde hayallere dalmak… Ve sanki bütün sıkıntıların o bulutlarla başka alemlere taşındığını düşünmek… Huzur verir.
Siyah bulutların içinden yer yüzüne düşen yağmur tanelerinde ıslanmak heyecan vericidir. Aynı zamanda şok edici…
Gece karanlığında ayın parlaklığını seyretmek umut verir. Ay zaten tek başına bir güzelliktir ve gökyüzünden bize ışıkları ile birlikte umut salar.
Yıldızlara gelince; bana evrende ne kadar aciz olduğumu gösterir. Çok küçük bir parçası olduğumu anlatır. Had bildirir bir nevi. Dört yıldıza odaklanırım ben her baktığımda. Hak etmediklerim aklıma gelir.
Nitekim gökyüzü bir başkadır. Meftun olursun. Çünkü hayatın her duygusunu içinde barındırır. Şimşekler çaktığında öfke, ince ince yağan kar veya yağmurda aşk, ay ile huzur ve yıldızlar ile haddini bilmektir.
Hepimiz gökyüzünde bulutlar arasında uçmak isteriz. Masallarda anlatıldığı gibi bulutların üzerinde hayalimizdeki diyar vardır. Kimimizin diyarı zenginlik, kimimizin aşk, kimimizin ise sıradan ama huzurlu bir hayat.
İşte bütün bu nedenlerle ben meftun olmuşum gökyüzüne…