Sonbaharda kimileri aşık olur,
Rüzgar dökerken yapraklarını,
Bir kalp, bir başka kalbe dolanır,
Bir gülüş, bir fısıltı doludur havada.
Ama kimileri de ölür bu mevsimde,
Sararan yapraklar gibi sessizce düşerler toprağa,
Bir vedanın en buruk kokusu sarar şehri,
Rüzgar usulca söyler onların son sözlerini.
Kimileri ayrılır, gözleri dolu,
Elveda derken dudaklar titrer soğuk rüzgarda,
Bir sarı yaprak gibi savrulur hayalleri,
Bir daha buluşmamak üzere ayrılır yolları.
Sonbahar, hep böyle değil midir zaten?
Bir aşkın doğuşu, bir hayatın vedası,
Ve bir ayrılığın en derin sancısı.
Kimisi sevinir, kimisi hüzünle yanar,
Ama hepsi, sonbaharın o hüzünlü şarkısında saklanır.
