Birkaç gün önce sokak aydınlatmalarının altında ağaç yapraklarının ışıkla oluşturduğu muhteşemliğe şahit oldum. Zifiri karanlıkta yemyeşil gövdeleri ile parlıyorlardı.
Sanki yaprakların üzerinde birileri dans ediyor şarkılar söylüyordu. Arada hafif bir esinti ile dans edenler sendeliyor bazıları da yerlere düşüyordu. Karanlığın içinde aydınlık olan yaprakların vermiş olduğu mesaj sadece ‘Gülümse’ idi.
Hayat içerisinde yaşanılan onca sorunlara karşı ufacık bir görselin verdiği etkiydi. Belki de yalnızlıkla kavrulan bir ruhun dramı. Kalabalıklar içerisinde ama anlayacak kimsesi olmayan bir insanın ilk düşünceleriydi. Düşlerinde kurduğu güzel sahnelerdi.
Ağaçlar hep mutlu etmişti. Kökleri ve gövdesi ile güçlü olmayı simgeler, yaprakları ve çiçekleriyle umut aşılarken, kuru dallarıyla sabrı verir. Her zorluktan sonra güzelliklerin geldiğini ifade eder. Ve sokak lambasının altında parlayan yapraklar, ne güzel düşüncelere sebep olmuştu.
Önce ruhumu aldı geçmişe götürdü. Yapılan onca haksızlıklar gözlerimin önüne geldi. Yaşanan onca kavgalar. Kavga içerisindeki amaçlar. Korku sardı önce, sonra dehşete kapılan beynim sanki bir boşlukta yok oldu.
Kendime dair hatıralarımda; her zorlukla mücadele azmi içerisinde olan biri vardı. Duygularını doludizgin yaşayan bir genç. Kendine güvenen. Etrafındaki herkese ve her şeye saygısı olan. Ve sevdiklerine sahip çıkmak için gözünü daldan budaktan sakınmayan bir cesur…
Ya sonra?
Onca yaşanan basitlikler.
Denk gelinen hastalıklı ruhlar.
Sakat bakışlar.
Anlamamak için sağır, kör olan bir bedene hapsolmuş kalp.
Buldozer gibi üzerinden geçip ama sensin sebep diye suçlanmalar.
Sonuç; İçim öfke ile doldu. Nefret duygusu ağır bastı. Bağırdı, çağırdı, küfürler etti. Bütün çabası anlaşılmak…
Ne anlatabildi ne anlaşılabildi. Ve fakat ne diyordu: Keskin sirke küpüne zarardır…
İşte yalnızlık hissi ile dolu olan ruhumun penceresi gözlerimin, gördüğü o gecedeki parlayan yaprakların verdiği mesaj: Gülümsemek.
Ne olursa olsun tek çare; hayata ve insanlığına gülümsemek…