Bugün içimde tarifsiz bir hüzün var. Belki bunu yazıya dökmek istiyorum, belki de sadece sessiz bir köşede ağlamak… İnsanların bu kadar acımasız oluşunu, birbirlerine ve dünyaya duyduğu kini, nefreti anlamak zor. Ama en çok da bu acımasızlık sokak hayvanlarına yöneldiğinde yüreğim sızlıyor.
Neden susuyoruz?
Neden bu kadar duyarsız kalıyoruz? Sokaklarda sessizce yaşam mücadelesi veren masum canlara yapılan zulmü neden görmezden geliyoruz? Onların yaşam haklarını gasp etmeye, ellerinden almaya kimsenin hakkı yok. Onlar da bu dünyaya bizimle birlikte nefes almak için geldiler; sevmek, sevilmek ve yaşamak için.
Zulmetmek yerine, öldürmek yerine neden güzel çözümler üretmiyoruz?
Her birimiz, bu sorunlara bir nebze duyarlı olsak, elimizi taşın altına koysak, inanıyorum ki çözüm yollarını bulmak mümkün. Barınakları iyileştirebiliriz. Kısırlaştırma ve aşı kampanyalarıyla popülasyonu kontrol altına alabiliriz. Sevgi ve şefkatle hem onların hayatını hem de bizim hayatımızı güzelleştirebiliriz. Ama önce, bu sessiz çığlıkları duymayı öğrenmemiz gerekiyor.
Hayvanlara yapılan zulüm aslında insanlığa yapılan bir darbedir. Vicdanlarımızı, ruhumuzu, merhametimizi yitiriyoruz. Eğer bizler bu masum canların yanında duramazsak, geleceğe nasıl umutla bakabiliriz?
Onların tek bir isteği var: Yaşamak. Ve yaşamak, yalnızca insanların değil, dünyadaki her canlının en doğal hakkıdır. Gelin, bu hakkı onlara çok görmeyelim. Gelin, birlikte daha yaşanabilir bir dünya için adım atalım.
Bize emanet edilen bu dünyanın bir sahibi değil, parçası olduğumuzu unutmayalım. Çünkü onlar bizim sessiz dostlarımız, bizim vicdan aynalarımız.
