Hepimizin etrafında kalplerini kibir ve ukalalık saran insanlar vardır. Davranışlarını anlayışlarını şekillendiren en temel duygu kibirdir. Herkesi kendinden aşağı görürler. Her işi kendisinin en iyi yapacağını düşünürler.
Her şeyin doğrusunu bildiğini sanırlar. Küçük tepeleri kendilerinin yaptığını sanırlar. Her başarının mimarı kendi dünyalarında onlardır. Bir de kılıfları vardır bu şahsiyetlerin: Mükemmeliyetçilik…
Kibirle ukalalaşmışlara doğrunun ne olduğunu anlatamazsınız. Çünkü sadece kendi doğruları vardır. İstişareye kapalıdır. İstişare yaparken kendi hatalarını umursamazlar.
Hatta savundukları yanlış fikirden vazgeçerken doğrusunu da kendilerinin bulduğunu iddia ederler. Bu nedenle çoğu zaman savundukları fikirlerin değişkenliğine şaşırırsınız. Değişirken doğruya göre değil, kendilerine göre değişir.
Mükemmellik algısı ile hareket ettikleri için her işleri ya kusurludur ya da eksik. Çoğu zaman da zamanında yapılmayan işlerle doludur geçmişleri.
Psikolojide mükemmeliyetçilik hastalık alametidir. Ancak hasta olduklarını da kabul etmezler.
Arızalı karakterlerdir. Samimiyet onlarda olmaz. Ahbaplık onlarda olmaz. Çok çabuk satarlar. Çok çabuk ‘Ben öyle demek istememiştim’ derler. Öyle de güzel manipüle ederler ki kendinizi suçlu sanırsınız.
Allah kibirli insanı, ukala insanı sevmez. Allah’ın sevmediğini kul da sevmez. Ama onlara sorsanız herkes hayrandır.
Yahu sen kimsin ki!
Hepimiz bazen kibre aldanabiliriz. Bazen kendimde de bu tehlikeli duyguyu görürüm. Hemen ayna karşısına geçer ve kendime sorarım!
Sen kimsin ki!
Göğü delip yere yağmur yağdıran Allah.
Bir küçücük hücreden seni dünyaya getiren Allah.
Depremlerle yeryüzünü dümdüz edecek olan Allah.
Bir yağmur tanesini bile yapamayan sen kimsin ki!
