Bir türün önemini, yaşama verdiği değer belirler.
Fakat insanlık, bu cümleyi bir ilke olarak değil, bir yankı olarak yaşadı;
çoğu zaman geç kalmış, çoğu zaman duymamış gibi.
İnsanın varoluşu, büyük bir anlamdan çok, küçük bir kıvılcıma dayanır.
Bir gülüş, bir bakış, bir adım…
Yaşam, kendini bu küçük anlarda sunar.
Ama insan, kendi gürültüsü içinde bu sessizliği duyamaz oldu.
Varoluş, insana bir görev yükler:
Yaşamı anlamlandırmak değil, ona değer vermek.
Çünkü anlam arayışı çoğu zaman karanlıkta bir yankıya dönüşür,
ama değer vermek —sessizce de olsa— yaşama bir damar açar.
Ne var ki insanlık çoğu kez yaşamı savunmak yerine onu seyretmeyi seçti.
Bu seyir hâli, bir türün yavaş yavaş kendi yok oluşuna tanıklığıdır.
Çünkü değer verilmemiş bir yaşam,
eninde sonunda sessiz bir çürümenin içine çekilir.
Yine de bir olasılık hep kalır geride.
Bir gülüş, bir bakış, bir an, bir seçim…
Bütün bu karanlığın içinde hâlâ bir ışık yanabilir.
Ve belki bir gün, insanlık yaşamı uzaktan izlemekten vazgeçip
ona gerçek bir varlık hakkı tanımayı öğrenir.
Çünkü yaşama değer vermek, anlam arayışından daha büyüktür.
Ve bir türün gerçek sınavı, işte bu sessiz soruda gizlidir:
“Yaşamı seyreder misin, yoksa yaşatır mısın? “
